Dansen wij al genoeg samen?

Afgelopen maand ben ik eindelijk uit mijn luie stoel gekomen om iets aan mijn tuin te doen.

Zowel mijn voor- als achtertuin heeft er aan moeten geloven. Het was een wens van mij die al heel lang speelde, maar er op de één of andere manier nooit van kwam.

Het ziet er niet meer uit als een door onkruid overwoekerd half gekapt regenwoud. Ik kan nu eindelijk genieten van een heerlijke tuin. Maar die tuin levert zo veel meer op dan dat, het laat anderen ook genieten. Positieve reacties van mijn buren, buren die even binnen willen lopen om de achtertuin te bekijken. En altijd een praatje dan over van alles en nog wat.

Dan merk je ook dat er in je omgeving best wel wat speelt. Dat mensen soms wel wat (tijdelijke) hulp kunnen gebruiken, maar het vooral nergens willen vragen. Soms is een praatje al genoeg, soms kun je iemand helpen die er alleen voor staat of een weekje ziek is.

Heel eerlijk, ik zag ze nooit. Misschien wel omdat ik zelf lange tijd behoefte heb gehad aan een beetje hulp maar er nooit om gevraagd heb. Daardoor weet ik wel hoe hoog die drempel kan zijn om iets te vragen.

Ik heb mijzelf voorgenomen mijn buren beter te leren kennen. En om, als ik het zie, niet te wachten op die ene vraag die niet gaat komen. Die stel ik dan zelf en zo’n vraag kun je net wat makkelijker stellen als je elkaar al een beetje kent.

Het is niet dat dit niet al gebeurd, ik zie al zoveel mensen in de straat die elkaar helpen. Prachtig, iemand belangeloos helpen zonder er iets voor terug te hoeven.

Mocht jij jezelf herkennen in het hulp nodig hebben of graag hulp willen geven en doe je dit nog niet? Ik hoop dat dit berichtje jou dan over een drempel heen helpt. Samen kunnen we de wijk nog mooier maken!